Абӯаюби Ансорӣ (р) ривоят мекунад, ки: шахсе назди Расули Худо (с) омад ва арз кард:

— Эй Расули Худо! Амале ба ман муаррифӣ кунед, ки маро вориди биҳишт созад.

Яке аз ҳозирон гуфт:

— Чӣ мехоҳад? Чӣ мехоҳад?

Расули Худо (с) фармуд:

— Ниёзе дорад, чӣ мехоҳад. (Сипас ба он шахс фармуд:)

“Худоро ибодат кун ва ҳеч чизе (ё касе)-ро бо вай шарик насоз, намоз бихон, закот бидеҳ ва ҳаққи хешовандиро адо кун!”

(Ривояти Бухорӣ)

Ба ҳамин мазмун ривояти дигаре ҳаст аз Абӯҳурайра (р), ки мегӯяд:

أَنَّ أَعْرَابِيًّا أَتَى النَّبِيَّ  فَقَالَ: دُلَّنِي عَلَى عَمَلٍ إِذَا عَمِلْتُهُ دَخَلْتُ الْجَنَّةَ. قَالَ: تَعْبُدُ اللَّهَ لا تُشْرِكُ بِهِ شَيْئًا، وَتُقِيمُ الصَّلاةَ الْمَكْتُوبَةَ، وَتُؤَدِّي الزَّكَاةَ الْمَفْرُوضَةَ، وَتَصُومُ رَمَضَانَ. قَالَ: وَالَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لا أَزِيدُ عَلَى هَذَا. فَلَمَّا وَلَّى، قَالَ النَّبِيُّ مَنْ سَرَّهُ أَنْ يَنْظُرَ إِلَى رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ، فَلْيَنْظُرْ إِلَى هَذَا

Марде бодиянишин назди Расули Худо (с) омад ва гуфт:

— Амале ба ман муаррифӣ кунед, ки агар онро анҷом диҳам, вориди биҳишт шавам.

Расули Худо (с) фармуд:

— Худоро ибодат кун ва чизеро бо ӯ шарик нагардон, намозҳои фарзро бихон, закоти молатро бидеҳ ва моҳи Рамазонро рӯза бигир.

Он марди бодиянишин гуфт:

— Савганд ба зоте, ки ҷонам дар дасти ӯст, изофа бар инҳо (ки фармудӣ), ҳеч коре анҷом нахоҳам дод.

Ҳангоме, ки он мард рафт, Расули Худо (с) фармуд:

— Ҳар кас мехоҳад марде аз аҳли биҳиштро бибинад, ба ин мард нигоҳ кунад.

(Ривояти Бухорӣ)